Çok çekingen, içine kapanık bir çocuktu, öyle ki kendi ses tonunu bile hatırlamıyor…

Oyunculuk için makine ressamlığını bıraktı, tutkusunu "5 kere daha dünyaya gelsem yine

oyuncu olurum" sözleriyle dile getirdi. Bu mesleğe dair öğrenci evinde geçirdiği zor şartları

ve ilk oyununda yediği tokatı, seyircilerin arasına yuvarlanışını unutamıyor. "O günlerin

kıymetini bilememişim" dediği günler, daha önce su yüzüne çıkmayan ve şaşırtan ayrılıkları,

gündeme dair tüm düşünceleri... "Biyografi'k" yeni bölümünde Selda Özbek Orpak'ın

hayatına ışık tutuyor; çocukluğundan gençliğine, sanat hayatından bilinmeyenlerine kadar

merak edilenlerini irdeliyor.

Ünlü oyuncu Selda Özbek Orpak, Sabah Günaydın YouTube kanalında "Biyografi'k"

programının yeni bölüm konuğu oldu. Tiyatroya ara veren ve son olarak dijital bir platforma

10 bölümlük bir dizi çeken Özbek; çocukluğuna, gençliğine ve sanat hayatına dair Yasemin

Döngel'e çarpıcı açıklamalarda bulundu. Şimdilerde gençlerin çoğunun oyuncu olmak

istemesine sitem eden oyuncu, "Şu anki gençlerin 3'te 2'si oyuncu olmak istiyor. İstemeyin.

Bu meslek paranın ünün kapısı değil" sözleriyle oldukça ses getirdi. İşte röportajın tüm

detayları...

-Nasılsınız, neler yapıyorsunuz?

İyiyim teşekkür ederim. Bir dijital kanala 10 bölümlük bir diziyi daha yeni bitirdim. Onun

dışında görüşmeler devam ediyor. Bu sene tiyatroya ara verdim çünkü bu yoğunlukta her şeye

birden yetişmek biraz zor olduğu için ona ara verdim. Onun dışında çoluk çocuk, ev, yaşam,

hayat devam ediyor.

ÇOK ÇEKİNGEN BİR ÇOCUKTUM, KENDİ SES TONUMU BİLE HATIRLAMIYORUM

-Çocukluğunuzdan başlayalım… İzmir'de doğup büyüdüğünüz bir çocukluk/gençlik dönemi.

Nasıl bir çocuktunuz, nasıl bir çocukluk geçirdiniz?

İzmir'de doğdum büyüdüm. Babamı çok erken yaşta kaybettim. Bir ağabeyim var. İşte bir

annem bir ağabeyim biz çok küçük bir aileydik yani. İzmir'den ben 18 yaşında üniversiteyi

kazanınca ayrıldım. Aslında lisede falan çok çok çekingen bir çocuktum. Yani çok içime

kapanıktım, kendi ses tonumu bile hatırlayamıyorum. Böyle bir şey sorduklarında "Hı hı"

falan derdim "Evet" yerine bile yani. Çok içine kapanık çok çekingen bir çocuktum her

zaman. Öyle bir çocuk nasıl oyuncu olmaya karar verdi diye bir şey geliyor ondan sonra.

Geçenlerde Yeşilçam ustalarımızdan birinin bir lafını duydum, "Ne kadar güzel ya bu, sanki

benim için de söylüyor bunu" dedim. Demişti ki, "Oyunculuk utangaç insanların çığlığıdır."

Ve aldım kabul ettim bu lafı ben. Bir dönüşüm geçirmişim ben ve oyunculuk da bana bu

konuda acayip yardım etmiş. Şimdi geriye dönüp baktığımda öyle görüyorum.

HER ŞEYİ GÖZE ALDIM VE O OKULU BIRAKTIM

-Oyuncu olmaya karar verdiğiniz anı hatırlıyor musunuz peki? Ne oldu da "Oyuncu

olmalıyım" dediniz?

Aslında benim ilk üniversitemden Halk Eğitim Merkezi'ne gitmiştim Antalya'da. Orada çok

amatör olarak bir oyun sahneledik biz. O zamanın seyircisi de bambaşkaydı böyle kapı baca

yıkılıyordu bir amatör tiyatro için yani. Sonra o sahneyi çok sevdim ben, o okulu bıraktım.

"Yok, ben oyuncu olmak istiyorum" dedim. Yani her şeyi göze aldım, o okulu bıraktım,

sadece sınava hazırlandım, ondan sonra da işte gittim kazandım ve oldu.

-Bıraktığınız bölüm makine ressamlığıydı değil mi?

Evet.

GİTTİĞİMDE ORAYI BİTİREMEYECEĞİMİ ANLAMIŞTIM

-Hiç pişman oldunuz mu bıraktığınıza?

Hiç pişman olmadım. Lisedeyken hiç üniversite bilincim yokmuş benim. Makine ressamlığı

seçerken hiç araştırmamışım. Ben gideceğim bir takım resimler yapacağım falan

zannediyorum. Daha okula başladığımız ilk gün iş kıyafetlerini giydirdiler üstüme.

Bakıyorum hepsi teknik liselerden gelmişler, T cetvelleri falan acayip kullanıyorlar, ben T

cetvelini hayatımda ilk defa görüyorum. Tabii üniversiteyi kazandım diye genç kız

havalarındayım ama üstümüzde iş kıyafeti, hocalarımız bize birer kaynak makinesi verdiler,

elimde kaynak makinesi kaynak yapmaya çalışıyorum. Yani hiç benlik bir şey değildi zaten.

Zaten okula gittiğimde orayı bitiremeyeceğimi anlamıştım.

5 KERE DAHA DÜNYAYA GELSEM YİNE OYUNCU OLURDUM

-O zaman "İyi ki oyuncu oldum" diyorsunuz şu anda…

Tabii tabii. Hatta şöyle söyleyeyim; 5 kere daha dünyaya gelsem yine oyuncu olurum yani.

İZMİRLİYİM AMA KENDİMİ İZMİRLİ GİBİ HİSSETMİYORUM

-Oyunculuğa dair her şeyi konuşacağız, öncesinde biraz daha çocukluk ve gençlik yıllarınızı

da dinlemek istiyorum… Nasıl bir çocuk, nasıl bir genç oldu Selda?

Sokak çocuklarıydık biz, şanslı çocuklardık. Şimdiki gibi evlere kapanıp elimizde telefonlar

tabletler yoktu yani. Ve ister istemez, zorla sosyalleşiyordun mecburen. Yoksa başka bir çaren

yoktu çünkü. Çocukluğum da dediğim gibi babamı erken kaybetmemden dolayı biraz dedem

ve anneannemlerin yanında kaldık. Sonra işte ben üniversiteyi kazandım gittim. İzmir'i İzmirli

gibi yaşayamadım ben aslında. Biraz tabii o zaman kız çocuğuyum, babasız kalmışım;

dayılarım, ağabeyim, şunlar bunlar, "Aman kız çocuğu, aman koruma altında olsun bilmem ne

hiçbir şeye izin vermediler. İzmirli arkadaşlarım bana derler ki "İzmir'de Kordon'da bilmem

ne var biliyor musun?", bilmiyorum! Çünkü beni hiçbir yere göndermezlerdi. Hiçbir şey

yaptırtmazlardı. Onlar da kendi korkularından biraz fazla korumacı davrandılar herhalde. O

yüzden İzmirliyim ama çok İzmirli gibi hissetmiyorum kendimi. Daha çok İstanbullu gibi

hissediyorum. Konservatuvardan mezun oldum Eskişehir'den geldim ve o dönemden beri hep

İstanbul'daydım. Ama İstanbul dışında olduğum zaman ben burayı çok özlüyorum. Trafiği

şunu bunu var evet ama İstanbul çok güzel bir şehir. İzmir de çok güzel bir şehir ama git

orada yaşa deseler, ailem orada olmasına rağmen istemem yani.

-Babasız bir kız çocuğu olmanın nasıl zorluklarını yaşadınız?

Her zaman bir okul önceliği vardı ailemin. Çoğu kız çocuğu gibi ben baba aşığı bir kızdım.

Annem hep ikinci plandaydı. Babam öldükten sonra tabii annemle daha yakın olduk. Hatta

şöyle söylüyorum bazen, "Annemi bundan öncesinde ben pek tanımıyormuşum." Yani onunla

daha yakınlaşma fırsatımız oldu. Onun dışında dediğim gibi biraz korumacı bir ortamda

büyüdüğüm için; okul, ev, bir takım sosyalleşme çabaları işte yok folklor yaptım yok hentbol

takımına girdim çıktım, yok işte resim sergilerine katıldım. Resimler yaptım o zaman çok

severdim resim yapmayı. Yani öyle aslında normal sıradan bir çocukluk yaşadım. Belki de

hani babasız büyümüş olmak o lisedeki o kadar çekingen, tutuk, kendi sesinden korkan bir kız

olmamın sebebi belki babasız kalmanın bir etkisidir bilmiyorum. Yani güvencesiz mi

hissettim kendimi, bunu yorumlamak şu anda çok zor tabii.

BANA BİR YAPIŞTIRDI, YUVARLANARAK SEYİRCİLERİN ARASINA DÜŞTÜM!

-Tiyatroyla, "Kör Dövüşü" oyunuyla oyunculuğa başlıyorsunuz… Nasıl bir deneyimdi?

En unutulmaz anılardan o, ilk oyunum benim. Amatör insanlarla çalışıyorduk, ben de zaten

amatördüm. Halk Eğitim Merkezi'ne gidiyorduk ama dünya tatlısı, tiyatro aşığı bir hocamız

vardı. İşten çıkıp geliyordu insanlar o zamanlar, çalışanlar falan vardı. Bankada çalışıyor

mesela saat 19'dan sonra geliyor. Hatta dekoru herkes evinden bir şey getirdi öyle oluşturduk.

Ben orada evin gelinini oynamıştım. Hiç unutmuyorum, kocamı oynayan Tahir rolündeki

arkadaşım bana bir sahnede tokat atıyor. Ben de o kadar heyecanlıyım ki, hani gerçekçi olsun

seyirci inansın diye "Sen bana gerçekten vur, yalandan olmasın" dedim. Çünkü gerçekten ağır

bir dram var orada, yalancıktan bir tokat ile geçiştirelim istemedim. O da "Tamam" dedi.

Bana yaradana sığınıp bir yapıştırdı, ben yuvarlanarak seyircilerin arasında düştüm. Ama

seyirci de o kadar büyük katarsis yaşıyor ki… Seyirci beni kaldırdı sahneye, adamı benim

kocamı dövmeye gidiyorlar yani öyle söyleyeyim. "Gencecik kız bu hiç mi utanmıyorsun?

Onun haberi mi vardı annesi yapmış da bilmem ne de" hani rolün şeyini savunuyorlar

anlatabiliyor muyum? Baya böyle tartışma oldu yani. Seyirci de onu ciddiye alıp damadı

azarlıyorlar "Nasıl vuruyorsun sen karına?" falan diye yani. Onu hiç unutmam. Evet, 5

parmağın izi kalmıştı ama o iz bakın bu günlere kadar gelmiş yani. Çok güzel bir anıydı

benim için.

O 1,5 YIL BÜNYESEL TRAVMA YARATTI

-Sonrasında kapı kapıyı mı açtı?

Sonra işte sınavları araştırdım ben. Eskişehir'deki sınavların olduğunu duydum. Sonra işte bir

arkadaşımla beraber gittik ve oranın sınavlarına girdim ve ilk girdiğim yer orasıydı zaten,

orayı da kazandım. Yani oradan oraya bir geçiş yapmış oldum. Tabii Antalya'nın sıcağından

Eskişehir'in soğuğuna geçmek yaklaşık 1-1,5 senelik bir bünyesel travma yarattı bende. Yani

İzmirliyim, Antalya'da okumuşum orada bir sene, sonra oradan o ılıman iklimden birden bire

kara kışa geliyorsunuz… O ilk sene gerçekten çok zor geçmişti.

-Hastalık senesi…

Evet. Bir de tabii öğrenci evi o zaman. Evler doğru düzgün ısınmıyor. Sözüm ona kaloriferli

ev ama doğru düzgün ısınmıyor, Eskişehir de nasıl soğuk. Baya evin içinde kalorifere

yaslanıp, montumu giyip, kafama da şapkayı takıp böyle oturuyordum. Eldiven de ellerimde.

Kitap okumam gerekiyor tabii; eldivenimi çıkarıyorum, sayfayı çeviriyorum, tekrar

takıyorum. Öyle okuduk yani. Zor ama tatlı günlerdi hepsi güzel anılar oldu yani.