İstanbul Bilgi Üniversitesi Psikoloji ardından Işık Üniversitesi Klinik Psikoloji yüksek lisanstan mezun olan, lisans eğitimi süresince aldığı oyunculuk eğitimleri ile sahneye olan aşkını canlı tutan Sıla Korkmaz “Ailem bir meslek edinmemi çok istedi, ben de mesleğimi edindim şimdi mesleğim cebimde oyunculuk yapıyorum.” diyerek oyunculuğa olan tutkusunu dile getiriyor. Genç, başarılı güzel oyuncu Korkmaz hayvan dostlarımız için sorduğumuz soruların cevabını ise, “Sokakta yerde yatan bir köpekle kucaklaşmayı, çamurlu patileriyle bir kedinin cafede üstüme oturmasını çok seviyorum. Çocukken niyet tavşanlarına dayanamadığım için dolandırıldığım çok oldu” şeklinde özetliyor ve kalbini çalan tüylü dostlarını, minik kedisi Behlül’ü, ilk kedisi Paşa’yı Kalbimdeki Patiler okuyucuları için anlatıyor:

Genç yaşınıza rağmen hayvan sevginiz oldukça fazla. Bu güzel sevginin hikayesiyle başlayalım. Nereden geliyor bu sevgi?

Aileden gelen bir sevgi diyebiliriz. Annem de babam da hayvanseverlerdir, ilk kedilerini sahiplendiklerinde henüz nişanlılarmış. Benim sevgim ise, 1 yaşımda bir köpek tarafından kurtarılmam başlıyor aslında. Misafirliğe gittiğimiz bir evde emekleyerek merdivenlere doğru giderken önüme geçen bir Alman Çoban Köpeği havlayarak beni merdivenden uzaklaştırmış. Bir nevi annemi çağıran ve beni kurtaran köpek hâlâ annemin en çok anlattığı hikayelerden biridir.

Behlül ile nasıl tanıştınız peki?

Behlül, aslında ailemizin üçüncü kedisi. İlk kedimiz Zeytin’i 1 yaşında kaybettik. Sonra Paşa’mızı sahiplendik. 13 yaşındaki oğlumuz Paşa’yı da geçtiğimiz Ocak ayında kaybettik. Şahsına münhasır bir kediydi. Yalnızca kendisi sevilmek istediğinde gelir, hoşlanmadığı insanlara zor anlar yaşatırdı. Eve gelen ustaları korkutup kaçırdığı bile olmuştur. Paşa eve geldiğinde ben ortaokuldaydım. Beraber büyüdük. Bütün aile için çok kıymetli ve yeri dolmayacak bir kedi…

Behlül ile hikayemiz ise Paşa’yı kaybettikten sonra, çok üzgün olduğumuz bir dönemde başladı. Ben ve annem evde hayvan olmayınca boşluk hissedenlerdeniz. Evde dolaşan dört ayaklı bir şey olmayınca o ev bana çok ıssız ve yalnız geliyor. Behlül, cins bir kedi, satılmak için çiftleştirilmiş cins bir anne babadan fakat ihmal edilmiş bir hayvan. Tüm yavrular ve anne-babayla beraber yaklaşık 8 kedi küçük bir odada tutulmuşlar. Gördüğümüz an yakışıklılığına vurulduk. Bu hikayeyi öğrendik ve onu sahiplenmek istedik. Çok korkaktı, bize geldiğinde cilt hastalıkları ve kötü beslenmeye bağlı yaraları vardı. 1 yaşında olmasına rağmen büyümemişti ve oldukça zayıftı. İlk 15 gün her gece yatağımın altına girdi, ranza gibi altlı üstlü uyuduk. Halen daha tekrarlayan bazı cilt hastalıkları oluyor. Cins olmasına bağlı olarak da fazla hassas bir yapısı var. Bazen korkup kaçıyor. Adı da korkak ve çekingen yapısı, mavi gözleri sebebiyle Behlül.

Nasıl bir karakteri var peki? Çok küçük yaşta olmasına rağmen büyük travmalar yaşamış…

Behlül bence en küçük kardeş olması sebebiyle zor zamanlar geçirmiş, halen mamalarını kaçırır ağzında taşır ve uzakta yer. Oyuncaklarını köpek gibi ağzında taşıyıp saklamaya çalışıyor. Dediğiniz gibi büyük travmaları var. Fakat tüylü ve sesli oyuncakları çok seviyor. Evde birisi bir odadan diğerine geçerken kuyruk gibi peşine takılır. Meraklı ve sevecen. Eve geldiğimizde yatağa atlayıp göbeğini sevdirir. Başka hayvanlarla hiç karşılaşmadı ama kuşlara çok meraklı. Balkonda kuşları izlemeye bayılır. Miyavlamayı beceremiyor, kendine has bir stili var. Yalnızca kuş gibi mik-mik diye ses çıkarıyor, en çok güldüğüm şeylerden biri.

Üç kelimeyle Behlül deyince ilk aklınıza neler gelir?

Yaygaracı, kararsız ve bodur.

Bir kedi sahibi olmanın güzellikleri ve zorlukları nelerdir?

Kediler köpeklere oranla daha başlarına buyruk ve daha bağımsız hayvanlar. Kedi sahibi olmak yoğun olarak çalıştığım dönemde daha “kolay” diyebilirim. Behlül’e vakit ayıramasam da ailemle yaşadığım için gözüm arkada kalmıyor. Ama her hayvan mutlaka sorumluluk istiyor. Yalnızca ihtiyaçlarını karşılamaktan öte onlara vakit ayırmak ve ilgi gösterebilmek çok önemli. Önceki kedimiz Paşa, yalnız çok mutluydu. Pandemide eve kapandığımızda hepimizin evde olmasına bir süre alışamadı